ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
The Day Is My Enemy staat vol met de botte electropunk waar ze zo bekend om staan, maar dan volledig platvloers, zonder de spanningsopbouw of originaliteit van de ‘goeie ouwe tijd’. Repetitieve teksten, lasergeluiden, harde drops, een opgefokte beat en vooral héél veel losse samples. Ja, alle ingrediënten die je op een nieuw album van The Prodigy zou verwachten, zijn aanwezig. Maar doordat die elementen steeds terugkeren, zijn alle nummers inwisselbaar en doordat alles klinkt zoals het zes jaar geleden ook al klonk, biedt The Day Is My Enemy niets nieuws. Daar kan zelfs een samenwerking met Sleaford Mods of Flux Pavilion weinig aan veranderen. Waar The Prodigy ten tijde van Music For The Jilted Generation (1994) en The Fat Of The Land (1997) nog innovatief en onvergetelijk was, is alles op The Day Is My Enemy al eens beter gedaan door anderen, lang geleden. Het enige wat The Prodigy gedaan heeft is de muziek verzuipen in het eigen overstuurde Prodigy-sausje, waardoor de band inmiddels klinkt als een karikatuur van zichzelf.