With Blood On My Hands was een vervelende plaat. Op dit debuut stapelde Sounds Like Violence cliché op cliché. Des te verrassender is het dat opvolger The Devil On Nobel Street erin gaat als zoete koek. De Zweden hebben een goede mix gevonden van jaren negentig-emo, donkere klanken die . . .

Grootste verbetering zijn de teksten van Andreas Söderlund, die gelukkig niet weer over liefdesverdriet gaan. Niet dat Sounds Like Violence het wiel opnieuw uitvindt, daarvoor klinkt het te herkenbaar, maar in nummers als Reeperbahn en het moody Transparent klinkt in ieder geval een band door die weet waar ze mee bezig is. De riffs zijn simpel maar stevig en de half valse zang van Söderlund past goed bij de harde stukken die het geluid van de band domineren. Sound Like Violence ontwijkt doeltreffend de valkuilen waar veel posthardcorebands in vallen: die van te overvloedige popinvloeden. Alsof The Posies in duet gaan met Sunny Day Real Estate. The Devil On Nobel Street is een plaat die van begin tot eind boeit. En dat is meer dan we hadden durven hopen van Sounds Like Violence.