Hans de Booij zong het al: ‘Annabel, het wordt niets zonder jou.’ Ook de zes jongens van Alesana hebben het moeilijk zonder haar. Ze is namelijk dood. Althans, zo lijkt het in openingstrack Curse Of The Virgin Canvas. Gaandeweg het album openbaart zich de rest van het liefdesverhaal. En ziedaar . . .

Want ondanks het hele verhaal met karakters als The Murderer, The Lover en The Artist is The Emptiness een typisch screamo-album. Schreeuwzang in de coupletten, cleane in de refreinen. Dan kun je heel pretentieus beweren dat je teksten gebaseerd zijn op de brieven die dichter Edgar Allen Poe begin 1800 aan zijn vrouw schreef, als je ze vervolgens omtovert tot tenenkrommend puberaal leed blijft er natuurlijk weinig van over. Alesana heeft een plaat afgeleverd die tekstueel om te huilen is, ondanks alle poespas er omheen geen greintje creativiteit verraadt en vol staat met clichématige songstructuren. The Emptiness, zelden was een titel zo treffend gekozen. Dat moet je ze dan wel weer meegeven.