Een delicate donderslag bij heldere hemel was het, begin juli, toen David Gilmour en Nick Mason bekendmaakten dat het vijftiende album van Pink Floyd op stapel stond. Als eerbetoon aan de in 2008 overleden toetsenist Richard Wright werd op basis van de sessies voor The Division Bell (1994) een heel . . .

Minder leuk: het is waarschijnlijk ook de zwanenzang van Pink Floyd. Wright is niet meer, Roger Waters blijft ondanks de begraven strijdbijl buiten beeld en de twee overgebleven leden sluiten het boek nu met deze smaakvolle epiloog. Terug naar het goede nieuws: in de aanloop veelvuldig gebruikte termen als ambient en instrumentaal deden – in combinatie met de titel – een rustig voortkabbelende plaat vermoeden, maar niets is minder waar. De vier stukken, onderverdeeld in apart betitelde segmenten, klimmen dreigend en sinister naar hun climax en knipogen ondertussen veelvuldig naar het rijke Floyd-verleden. Zoals de hoes van de Echoes-compilatie uit 2001 een visueel zoekplaatje was, zet The Endless River de Floyd-adept op een muzikale speurtocht. It’s What We Do uit stuk 1 ademt Shine On You Crazy Diamond. In de tweede passage vaart het stevige Sum op het marsritme van The Wall (en verbeelden we ons op 3.25 zelfs een typische Roger Waters-schreeuw), terwijl Mason erop los ropopomt alsof hij Time teniet wil doen. Het repetititieve percussiethema van Skins grijpt direct terug naar A Saucerful Of Secrets, in Unsung wordt de Echoes-meeuw tot leven gewekt en Anisina valt erin zoals Us And Them dat deed op Dark Side Of The Moon, met een klein wolkje Comfortably Numb in de mix. Op deel 3 staat het tweeluik Allons-Y centraal, dat gloedvolle herinneringen aan Run Like Hell en Another Brick In The Wall oproept – en in Talkin’ Hawkin’ is er ook nog plek voor een geintje als de stem van Stephen Hawking opduikt. In het laatste gedeelte gaat de storm wat liggen. Eyes To Pearls bevat nog een knipoog naar de lage gitaartonen en keyboardriedel van One Of These Days en Gilmour neemt in laatste nummer Louder Than Words nog eenmaal het woord om een halve eeuw Pink Floyd te relativeren. The Endless River is een uitgekiend slotakkoord van een van de grootste bands aller tijden, dat de eigen geschiedenis passend in acht neemt en de fans beloont met nog één fantastische luisterervaring. Twee vragen resten nog: gunt Waters zijn oud-collega/rivaal Gilmour inderdaad het laatste woord waar het Pink Floyd betreft? En horen we in de fade-out nou nog een verborgen boodschap, in ouderwetse backward masking’ Het doek is gevallen, het enigma blijft. En dat is precies hoe Pink Floyd de eeuwigheid in dient te gaan.