The Far Field is al het vijfde album van het trio uit Baltimore, de band nam het in Los Angeles op met sterproducer John Congleton. De plaat sluit naadloos aan bij voorganger Singles – vanaf opener Aladdin kun je weer moeiteloos The Herring in de huiskamer dansen. Praktisch elk liedje lijkt te handelen over onbereikbare liefde, in Beauty Of The Road is het de schuld van lange tournees. Vooral de eerste helft van The Far Field bevat met Time On Her Side, Ran en Cave weer smakelijke zwelgpopsongs met stuwende baspartijen, kitschy synths en een Herring in topvorm. Daarna wordt het allemaal wat minder overtuigend en meer van hetzelfde. Het laat op de plaat verstopte Shadows, een duet met Debbie Harry, is geen hoogtepunt. Er zit weinig variatie in het geluid en songmateriaal van Future Islands, elk liedje heeft ongeveer hetzelfde droge vierkwartsritme. Soms vraag je je af of een gitaar wellicht zou werken in deze band. Dat gezegd hebbende: je weet dat deze plaat live harder gaat binnenkomen en een stuk of vijf nieuwe krakers tellen we al. The Far Field gaat de opmars van Future Islands niet stoppen.