Het ging even de verkeerde kant op met New Jersey’s emotrots Senses Fail. Na een uitstekend debuut en het nog betere Still Searching klonk Life Is A Waiting Room (2008) net even iets te schoon en te bedacht. Al bij openings- en titeltrack The Fire kunnen we opgelucht ademhalen . . .

Frontman Buddy Nielsen is nog altijd diep ongelukkig en roept ons op zijn kenmerkende ietwat zeurderige toon ‘it’s okay to feel lost’ toe. Inderdaad, Nielsen is pathetisch als altijd. Maar kom op mensen, het blijft wel emo natuurlijk. Je houdt er van of je haat het. Doordat Senses Fail ieder nummer een eigen handtekening meegeeft, komt de band weg met zinnen als ‘I gotta start living, ‘cause live is passing me by’. En daarbij, geen band die zulke chaotische muziek zo swingend kan maken als dit vijftal. Eigenlijk doet Senses Fail niets verkeerd op The Fire. De screams zijn terug, de metalstukken zijn prominenter aanwezig en de gitaren klinken op momenten lekker smerig. Als ze dan een keer gepolijst zijn, zoals in Landscape, vormen ze een welkome afwisseling. Als Nielsen uiteindelijk uitschreeuwt ‘I’m so pathetic, it makes me sick’, weten we dat het ook met de zelfkritiek wel goed zit.