Lekker doen alsof je neus bloedt, gewoon albums blijven maken en vooral niet afwijken van je muzikale formule. Dat is Pennywise ten voeten uit . . .
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Wat de groep hierdoor in ieder geval niet kan worden verweten, is verloochening van de fans. Die blijven de skatepunkband uit Hermosa Beach, Californië al zo’n vijftien jaar trouw. Maar of Pennywise-platen na acht studioreleases nog voldoening bieden aan de kritische luisteraar is een tweede.
Voorganger From The Ashes blonk al niet uit in variatie, laat staan dat er sprake was van enige relevante stap voorwaarts. Met The Fuse is het niet veel anders, zeker wat betreft de eerste helft van het album. Track één tot en met acht lijken een matige herinterpretatie van wat de groep op de onlangs geremasterde succesplaten Pennywise, Unknown Road, About Time en Full Circle ten gehore bracht. Slordig ingespeeld bovendien.
Pas vanaf Stand Up wordt het standaard Pennywise-akkoordenschema losgelaten, laat drummer Byron McMackin de touwtjes vieren en stapt zanger Jim Lindberg af van zijn beproefde zanglijntjes. Zo kan het dat Premeditated Murder plots als albumhoogtepunt naar voren schuift en The Fuse met dank aan eindspurt Best I Can, Soldiers en Lies op de valreep van een wisse dood gered wordt. WOUTER DIELESEN
