Zoals George Martin bij The Beatles hoorde en Tony Visconti bij David Bowie, zo hoorde producer Rick Rubin bij de Red Hot Chili Peppers: liefst een kwart eeuw lang gaf hij ze hun signature sound en maakte hij heel wat hoogte- en dieptepunten mee. Voor eeuwig vergroeid, zou je zeggen . . .

Dit is Chili Peppers by the book, zoals voorganger I’m With You dat ook was, al klinkt The Getaway bezielder. Waarbij de blik vooral gericht lijkt op het eigen muzikale verleden. Let maar eens op Flea’s ouderwetse slap bass in single Dark Necessities, het sterk op Under The Bridge-sferen leunende The Longest Wave, het ongeleide funkprojectiel Detroit (dat teruggrijpt op de sound van The Uplift Mofo Party Plan uit 1987) en het bijna parodistisch aandoende eightiesgeluid van Go Robot. En dan is er nog Anthony Kiedis, die als tekstschrijver eigenlijk al z’n hele carrière bezig is om met z’n verleden (vol seks, drugs en dood) in balans te komen en daar op The Getaway vlijtig mee doorgaat (in Feasting On The Flowers zit opnieuw een verwijzing naar de in 1988 overleden Peppers-gitarist Hillel Slovak), al beweerde Kiedis in een radio-interview dat de plaat vooral handelt over recente relatiesores. Hoe dan ook, de muzikale toon blijft over het algemeen licht en toegankelijk: The Getaway laat zich grotendeels beluisteren als een luchthartige, funky popplaat waarop de vier Californiërs nadrukkelijk als zichzelf klinken, maar – dankzij Danger Mouse én behoorlijk wat sterk songmateriaal – heel wat smaakvoller en geïnspireerder dan je anno 2016 zou verwachten.

Neem nu een halfjaarabonnement op OOR en Club OOR en krijg het nieuwe album van de Red Hot Chili Peppers gratis!