Toch is dit gewoon het nieuwe, zevende album van zangeres Chan Marshall, alias Cat Power. Speciale dame. Typisch dat ze uitpakt met een hoes en een titel die je, op de kleur na, eerder bij een bluffer van een rapper zou plaatsen. Cat Power bluft niet, ze zet nergens haar klauwen in en ze beschikt ook vocaal over weinig power. De kracht van haar vaak trage (piano)songs zit in de puurheid. Ze dringt door tot de ziel met gênant eerlijke liedjes die eerder over onmacht, wanhoop en desillusies handelen dan over borstklopperij. De donkere toon van haar sober vormgegeven vorige albums is grotendeels gebleven. Toch is The Greatest duidelijk een heel ander product. Cat Power noemt het een ‘hommage aan de menselijkheid.’ Ze ontpopt zich een paar keer als een vrouwelijke versie van Lambchop en soms lijkt het nieuwe werk wel pop! Dat heeft alles te maken met de soulvolle muzikale inkleuring die de ditmaal vanuit Memphis opererende Marshall heeft gekozen. Gitarist Mabon ‘Teenie’ Hodges (bekend van zijn werk met Al Green en medecomponist van de klassieker Take Me To The River) en drummer Steve Potts (uit een latere bezetting van Booker T. & The MG’s) spelen een prominente rol. Ook vallen er orgels, strijkers en blazers te bewonderen. Vrolijk is het desondanks allemaal nog niet, want ondanks dat warmere geluid blijft de zoektocht naar liefde vrij koud en zorgen de thema’s jaloezie en (zelf)haat voor andere, weinig opbeurende emoties. Ach, niets menselijks is Cat Power vreemd. Eigenlijk is ze op haar best als ze genoeg heeft aan zichzelf. WILLEM JONGENEELEN