Na de knoestige countryrock van de uiteindelijk weinig bevredigende opvolger Soul Journey houden Welch en Rawlings het ditmaal weer gewoon bij hun twee stemmen en akoestische gitaren, af en toe afgewisseld met een banjo en aangevuld met een mondharmonica. Ook stilistisch keert het symbiotische duo terug naar de prehistorie van de country & western, waardoor er sowieso sprake blijft van een zeker maniërisme, al blijkt het academische er inmiddels wel af. Hoe dan ook mist Welch ten enen male de authenticiteit van de onvolprezen Iris DeMent, ware het niet dat die constatering geldt als vloeken in de Americana-kerk, terwijl het er bovendien eigenlijk niet toe doet. The Harrow & The Harvest bevat immers een tiental onberispelijke uitgevoerde luisterliedjes van ronduit grandioze kwaliteit, die zich veelal afspelen in het donkere zuiden, waar het noodlot zo vaak toeslaat dat het geen toeval meer mag heten. Americana-album van het jaar? GEERT HENDERICKX