De groep is hierdoor nog steeds het lievelingetje van de metalklas, no matter what. Maar ook The Hunter vraagt weer extra luisterenergie van de Mastodon-liefhebber. Niet door uitwaaierende progrocklandschappen, maar door een nog publieksvriendelijker geluid. Dat klinkt als een contradictie, maar is het niet. Nog meer dan op de vorige releases laat Mastodon zien waar het eigenlijk vandaan komt. Niet de metal, maar juist de grunge en seventies-hardrock blijken het startpunt van de band. Luisterend naar Curl Of The Burl, met zijn duidelijke Queens Of The Stone Age-referentie, en Dry Bone Vally, waar de Alice In Chains-invloeden naar boven drijven, kun je niet anders concluderen dan dat Mastodon met The Hunger het luchtigste album uit zijn carrière gemaakt heeft. Stargasm en The Octopus Has No Friends zouden dan weer op Leviathan kunnen staan. Crack The Skye had vier nummers boven de tien minuten, nu komen er twee net boven de vijf uit. Tel daarbij de open productie van Mike Elizondo (o.a. 50 Cent, Alanis Morissette, Avenged Sevenfold en Maroon 5) en The Hunter is een plaat die je verdeeld achterlaat. Je luistert naar kwaliteit, maar wel naar kwaliteit waar je ten tijde van Leviathan of Blood Mountain niet voor getekend had. Als je de luisteraar met zo’n ongrijpbaar en toch bevredigend gevoel weet achter te laten, zit je als band nog steeds aan de metaltop. TIJS HEESTERBEEK