The King Is Dead klinkt als een verademing nadat Colin Meloy zich op The Crane Wife (geslaagd) en The Hazards Of Love (over de top) meer bezighield met rockopera dan met folkrock, zijn natuurlijke habitat. De kern – en kracht – van The King Is Dead is simplicity: tien messcherpe folkrocksongs met universele en beeldende teksten over oorlog, vrede, liefde en haat. De muziek van The Decemberists is net zo modern als traditioneel. Morrissey is weer alom vertegenwoordigd en natuurlijk is de plaattitel een knipoog naar The Smiths. Calamity Song is één grote R.E.M.-tribute, met muzikale citaten uit zowel Talk About The Passion als Wendell Gee. Peter Buck heeft het smaakvolle plagiaat zelf ingespeeld en ook op de fraaie single Down By The Water is zijn Rickenbacker herkenbaar aanwezig. Elders worden Bob Dylan (June Hymn) en Neil Young (Rise To Me) in het zonnetje gezet. Maar zoals altijd weet Meloy zijn invloeden naadloos in zijn eigen geluid in te passen. The King Is Dead kent geen zwakke plekken en is het meest directe, toegankelijke en misschien wel beste album van The Decemberists geworden. JOHN DENEKAMP