Soms klinkt Edwards als Jim Morrison, ook al zo’n idiosyncratisch muzikant. Vaker sluit deze Wovenhand aan bij de new wave/postpunk van The Cure en Echo & The Bunnymen, zij het dat Edwards en de zijnen een aantal keren iets heftiger en intenser te werk gaan. In The Temple, het meest poppy nummer van The Laughing Stalk, wordt geheid een podiumfavoriet. Atheïsten zullen Edwards afdoen als een onvermoeibare zeloot. Maar als je er niet teveel op let en focust op de bij vlagen goddelijke muziek (King O King!) zijn Edwards’ van God zwangere teksten niet storend. RENÉ MEGENS