Ditmaal komt zijn plaat bij een major uit en heeft deze moderne combinatie van Marc Almond, Jeff Buckley, David Bowie en Rufus Wainwright zowaar nog meer kunnen uitpakken. Wolf moet zich als een vis in het water hebben gevoeld met dat grote budget in die dure studio’s. Dat hoeft niet per definitie tot betere resultaten te leiden, maar bij deze flamboyante jongeman levert het een kleurrijke kermis aan songs en hoesfoto’s op. Enigszins misplaatst overmoedig schotelt hij ons een heuse Ouverture en Finale voor. De songs daartussen verraden een groot eigenzinnig talent, dat niet bang is de nek uit te steken met een reeks vrolijke, soms erg pakkende maar een paar keer ook amper te doorgronden popliedjes vol vreemde arrangementen en een keur aan strijkers. Soms is er prachtig dramatisch pianospel in een krachtige ballade en diverse liedjes zijn doorspekt met speelse elektronica, maar een enkele keer jaagt hij de luisteraar ook angstvallig de gordijnen in met een stuk bombast. Zeg niet dat de man geen durf, inzicht of talent heeft. Een producer die deze zonderling voor zijn ergste uitwassen behoedt, zou hier commercieel gezien wonderen kunnen verrichten. Ach, waarschijnlijk komt Patrick Wolf er zo ook wel. Dit is dan wellicht nog niet het perfecte meesterwerk waartoe hij in staat moet worden geacht, maar op deze manier blijft het wel spannend om te zien hoe hij ons blijft verrassen. WILLEM JONGENEELEN