Het leven van een emocoremuzikant gaat niet over rozen. Daar zijn vele platen over volgeschreven . . .

Ook de carrière van BoySetsFire kende zijn ups en downs. Platenlabels die dwarszaten, bandleden die vertrokken – er werd zelfs meermalen gesproken over een definitief einde. Na veel vijven en zessen is er toch besloten om door te gaan. De titel van het uit die doorstart voortvloeiende release verklapt de albumthematiek: de zware jaren, de misère, de frustratie. Al deze narigheid komt tot uiting in dertien nummers die ieder een eigen facet belichten. Zo wordt er stevig afgereageerd in Final Communiqué, So Long… And Thanks For All The Crutches en A Far Cry en grijpt de band zelfs even terug op het brute geweld van The Day The Sun Went Out (1997). Aan de andere kant van het spectrum staan mierzoete, Live-achtige meezingers als Walk Astray en (10) And Counting, die juist kracht putten uit aspecten als hoop en samenzijn. Klakkeloos kopiëren van loopbaanhoogtepunten After The Eulogy en Tomorrow Come Today is er niet bij. Hierdoor kost het wel wat tijd om zaken als blazers, vals gekrijs en ver doorgevoerde zoetsappigheid op de juiste waarde te kunnen schatten. Maar ben je eenmaal zover, dan maakt The Misery Index: Notes From The Plague Years de status van BoySetsFire als vaandeldrager van de emocore meer dan waar.