Op de kop af twee decennia terug fungeerde Pearl Jam als zijn begeleidingsgroep op het overigens ondermaatse Mirror Ball, ditmaal werkt hij samen met Promise Of The Real, het tot dusver in de periferie opererende kwartet rond Willie Nelsons zoon Lukas, voor de gelegenheid aangevuld met diens broer Micah. Met drie gitaristen, een bassist, een drummer en een percussionist klinkt deze combinatie nochtans minder plomp dan het aloude Crazy Horse, waar deze zelfbenoemde cowboyhippiesurfrockers eenzelfde swagger swing aan de dag leggen als hun gewezen Texaanse bluesbroer Stevie Ray Vaughan. Getuige de speellengte van zo’n vijftig minuten voor slechts negen nummers weten deze jonge honden alleen soms moeilijk maat te houden onder aanvoering van de onstuitbare zeventigminner, wat vooral stoort na het relatief korte Workin’ Man, een fantastische folkrocker à la Bob Dylan ten tijde van Highway 61 Revisited. De albumtitel nu verwijst naar een biotechnologische multinational, die kennelijk model staat voor alle niet duurzame ondernemingen, want andere marktleiders als Starbucks en Walmart krijgen er evenzeer van langs. Zodoende laat The Monsanto Years zich beluisteren als een ouderwetse protestplaat tegen kapitalisme, milieuvervuiling, privacyschending, consumptisme en wat al niet meer. De hemelbestormende, niet zelden apodictische toon wordt tegen het eind evenwel onverwacht afgezwakt wanneer de oude hippie verzucht het af en toe ook niet meer te weten – als was hij net als wij allemaal maar een gewoon mens.