Het merendeel van de nummers op dit negende album is trager en orkestraler van aard, filmisch bijna. Alsof de songs in dienst staan van beelden. Killing Strangers bouwt langzaam op met een door handclaps opgestuwd ritme en Third Day Of A Seven Day Binge is met zijn vrij poppy gitaarriffje erg publieksvriendelijk. Warship My Wreck en Birds Of Hell Awaiting kabbelen dan misschien net iets teveel door, zonder echt naar een hoogtepunt te leiden. Deep Six en The Mephistopheles Of Los Angeles hebben die spanning dan weer wel. Maar nergens wil de vlam echt in de pan schieten. The Devil Beneath My Feet heeft wel die potentie, maar blijft ook nog aan de veilige kant. En zo is The Pale Emperor de soundtrack voor een film die misschien wel goed in elkaar zit, maar je nergens op het puntje van je stoel doet belanden.