Kakkerlakken zijn hardleers, Papa Roach vooral ontzettend koppig. Ook al ligt het succes van nu metal-artefact Infest ver achter ons, opgeven doet het viertal niet . . .

Al is dat tegenwoordig wel in de goot, met dank aan twee doodsaaie platen. Hoe anders is dan het geïnspireerde The Paramour Sessions. Misschien, en ik zeg héél misschien, is dit zelfs wel een comeback. De springerige nu metal van weleer is er onderhand uitgefokt en vervangen door een solide basis van moderne, typisch Amerikaanse rock. Veel invloeden ook uit jongere bands als My Chemical Romance en Lost Prophets. De grootse, pakkende refreinen van I Devise My Own Demise en Time Is Running Out (‘whoo-oo-whoo,’ zo een) doen bijvoorbeeld niet onder voor dat stel verwijfde Britten. En jankerig wordt het ook nergens. Maar wat The Paramour Sessions vooral goed maakt, is het simpele feit dat er hits op staan. Ja! Heus! Hits! Als in: songs die zich in je brein nestelen en er langdurig blijven hangen. …To Be Loved is een gedreven en van adrenaline strak staande opener. Of Crash, dat met een dansbare (!) beat zo tussen je hersenhelften in beukt. Nee, die koppigheid van dit beestje heeft zich eindelijk uitbetaald in een heerlijke, energieke plaat die de vorige middenmoters doet vergeten. Papa Roach is weer Alive (N’ Out Of Control). PHILIPPUS ZANDSTRA