Toch klinkt de muziek, mede door de betoverende zang van Geike Arnaert, nog altijd onmiskenbaar als Hooverphonic: van de filmische opener Stranger, die in prachtig wide screen gefilmde beelden oproept van regenachtige vrijdagochtenden, tot de vervreemdende klanken van het afsluitende Bohemian Laughter. Ondertussen roept het vrolijke Farfisa-orgeltje in Expedition Impossible de Inspiral Carpets in herinnering en laat Callier voor het eerst ook vocaal van zich horen, in het loom bezwerende 50 Watt, waarvan het thema enkele nummers later terugkeert in het sereen lichtvoetige Gentle Storm. The President Of The LSD Golfclub laat overtuigend horen dat Hooverphonic nog altijd tot de top van de Belgische pop behoort. Mooie herfstplaat ook. OENE KUMMER