Op The Quilt blijkt Gym Class Heroes een slappe kloon van Outkast, Black Eyed Peas en Michael Franti tegelijk. Daar gaat je eigenzinnige sound. Opener Guilty As Charged begint nog veelbelovend, vooral dankzij een aanstekelijk refreintje van Estelle. Ook de ska van Blinded By The Sun vormt nog een lichtpuntje, maar daarna wint de kwantiteit het van de kwaliteit. De pompeuze rap ballad Live Forever (Fly With Me) en aanstellerige pianomeuk van Like Father, Like Son zijn draken van nummers. Verder stelt vooral McCoy teleur als frontman. Hij is al geen technisch hoogbegaafde mc, maar zijn voordracht en metaforen zijn zo weinig memorabel dat de toegevoegde waarde geheel onduidelijk blijft. Maar ook de momenten dat McCoy wijselijk uit de schijnwerpers stapt, tijdens de compleet vervangbare poppunk van Live A Little en No Place To Run, bieden geen soelaas. Gym Class Heroes doet hoorbaar zijn best, maar The Quilt weet nergens pakkend te worden. Snel vergeten. RIKKERT DAHMEN