Verder krijgt zijn vijf man sterke begeleidingsband de ruimte om, gewapend met trompet, tuba, trombone, accordeon en piano, invulling te geven aan Condons muzikale ideeën. Die zijn onverminderd spannend en vindingrijk, hoewel zelden ingewikkeld. Meestal nemen de piano of koperblazers een terugkerend motief voor hun rekening en zoekt Condons trillende bariton zich een weg tussen de noten. De verrassing zit ‘m in de wijze waarop ritme, melodie en stem geïntroduceerd worden, over elkaar heen buitelen en uiteindelijk samenkomen. Het maakt dat de muziek van Beirut heimweemuziek is. Ernaar luisteren heeft hetzelfde effect als kijken naar een zwart-witfilm – je verlangt terug naar een tijd die niet eens de jouwe is. De ongeschoolde stem van Condon, die altijd wat treurig en verlangend klinkt, heeft daar alles mee te maken. De jonge Amerikaan zingt loom en rekt de woorden lang op, altijd eindigend met zijn typische vibrato. Voor zover dat nog nodig was, biedt Condon met The Rip Tide het definitieve bewijs dat zijn Beirut over magische krachten beschikt. TOM SPRINGVELD