Qeaux Qeaux Joans overtuigde op debuut No Man’s Land (2012) niet alleen met haar machtige stem (fors en rauw waar nodig, uiterst gevoelig en breekbaar als het hart weer eens gebroken was), maar tevens door de inzet van slide en groovy spel van haar Nederlandse band met veel rhythm . . .

Ze vertrok naar Berlijn, luisterde daar naar klassiek (Chopin, Ten Holt) en pop (Antony & The Johnsons, James Blake) en dat resulteerde in een zwaar, door toetsen gedragen nieuw album. De samenwerking met producer Reyn Ouwehand bleef overeind, ook nu ze dichter bij de basis achter haar vleugel en geschoolde ondergrond lijkt te blijven. De emoties zijn gebleven, het avontuur ook. Er is meer elektronica te horen en een grotere stemacrobatiek: in I Can’t Breathe horen we iets van haar liefde voor James Blake terug. Het resultaat is vooral een minder catchy, nog gevoeligere zoektocht naar wie die Coco Harmsen eigenlijk is en waar haar pijn, maar ook haar krachten verborgen zitten. De vlucht, het liefdesleed, de vergissingen en de hang naar nieuwe avonturen laten uiteindelijk een nog sterkere vrouw horen.