Live was het me nog niet zo opgevallen, maar wat lijkt de stem van Daniël Calder op momenten op die van Nuno Pereira van A Wilhelm Scream zeg. Sowieso heeft de sound van Noyalty in nummers als Our Desperation wel iets weg van de band uit Massachusetts. Toch komen . . .

Noyalty grijpt die kans om hun muziek aan een breder publiek te laten horen met beide handen aan. Tien nummers, niet langer dan drie minuten per track, en geen zwak moment. De melodieuze punk/hardcore van de groep wordt met het jaar beter. Het vertrek van zesde bandlid Jochem – die de cleane zang voor zijn rekening nam – heeft  Noyalty alleen maar goed gedaan. Ineens blijkt Calder meer te kunnen dan screamen en komt de combinatie van melodieuze punkrock, (post)hardcore breakdowns en tempowisselingen nog harder aan. Neem The Second Commandment, een nummer dat tegelijkertijd rauw, melodieus, ouderwets en modern klinkt. Voor het gebruik van een sample uit tv-serie Entourage – Ari Gold is een baas! – krijgen ze alleen maar extra punten. The Seas Have No Roads is met gemak het beste werk van Noyalty. Geert van der Velde (ex-Shai Hulud) mag blij zijn dat hij – als gastzanger op de titeltrack – mee mag doen op deze plaat. En niet andersom.