Op minder nihilistische wijze dan in de jaren tachtig, maar toch. Tegenwoordig neemt men bovendien de tijd. In stukken van 19, 23, ja zelfs 32 minuten wordt de luisteraar systematisch blootgesteld aan alles waar Swans voor staat, waarbij loeiende, apocalyptische kakofonieën en plechtige, bijna tastbare schoonheid als verre uitersten mogen gelden en begrippen als mooi en lelijk vanzelf verdwijnen. Swans onderga je bij voorkeur willoos, als dezelfde rituele reiniging van lichaam en geest die de bandleden zelf ook lijken te ondervinden bij het maken van hun muziek. Een proces dat overigens twee kanten op werkt, als we Gira mogen geloven als hij nog eens plastisch uiteenzet in hoeverre de stukken op The Seer momentopnames zijn. ‘The songs (…) now await further cannibalism and force-feeding as we prepare to perform some of them live, at which point they mutate further, endlessly, or perhaps be discarded for a while’. Synergie volgens Swans. Wie het live wil bijwonen, vergeet z’n oordoppen niet. Wie het thuis wil beluisteren, neemt eerst een borrel. Of twee. Monumentale plaat. ERIK VAN DEN BERG