Over de twaalf op nummers op The Shape Of Punk To Come kunnen we kort zijn: die vormen samen de beste posthardcoreplaat ooit gemaakt. Refused doet het in 1998 namelijk anders dan alle andere hardcore- en punkbands. De Zweden trekken zich niets van de in het genre heersende . . .

Een plaat vol politieke statements verpakt in intelligente teksten – daar zouden de Nederlandse politici die hun uitspraken in lege oneliners verpakken een voorbeeld aan moeten nemen – en met de minuut wisselende structuren die toch als één geheel aanvoelt. Een plaat bovendien die met de jaren alleen maar beter wordt. Een paar maanden na het uitkomen van The Shape Of Punk To Come is het gedaan met Refused. Zanger Dennis Lyxzén en de overige bandleden gaan ten onder aan de interne strubbelingen die ontstonden tijdens het maandenlange opnameproces. Het draagt alleen maar bij aan de pioniersstatus die de groep tot op de dag van vandaag heeft. Het einde van de groep is door gitarist Kristofer Steen genadeloos vastgelegd op de documentaire Refused Are Fucking Dead uit 2006, die ook bij deze heruitgave zit. Het wordt eentonig, maar ook deze film is een absolute klassieker geworden. Juist omdat Steen zichzelf en zijn bandleden niet spaart. Wat deze box voor de fans interessant maakt is het livealbum. Al in april 1998 legt de groep een optreden in thuishaven Umeå vast, opnames waar volgers van de groep al jaren smachtend naar uitkijken. Deze twaalf livetracks alleen zijn al een reden om dit stukje punkhistorie aan te schaffen. Dichter bij een optreden van Refused ga je namelijk niet komen: geruchten over een op handen zijnde reünie werden stevig onkracht door Lyxzén. The Shape Of Punk To Come – A Chimerical Bombination In 12 Bursts is een album dat iedereen minstens één keer gehoord moet hebben.