Conceptueel gesproken is er dus heel wat aan de hand op The Ship, bestaande uit het 21 minuten durende titelnummer en het bijna een half uur voorttikkende drieluik Fickle Sun, met als slotdeel de Velvet Underground-cover I’m Set Free. U dacht al dat dit geen lichte kost was, geen gemakkelijk wegzweefbare, gemakkelijk te negeren ambienteske klankveldjes. Het titelnummer valt oppervlakkig gesproken wel in die categorie, misschien. Maar de verschillende elementen daarvan – de wegsuizende geluiden, de gesproken stemmen op de grens van het hoorbare, de schitterend vormgegeven atmosfeer en vooral de stem van Eno, al of niet vervormd – vallen uiteindelijk samen in een uiterst aangrijpend stuk. Is die Titanic toch niet voor niets gezonken. In Fickle Sun figureert Eno’s stem wat prominenter. Maar los dan van I’m Set Free, reuze statig, blijft Eno gelukkig verre van de conventionele liedjesvorm. In zijn stem duikt zelfs een soort folkgevoeligheid op, een band met de fierheid van het oude Engeland die zelfs in de dodelijke modder van de loopgraven ongebroken bleef. Dat is dan een licht opbeurende notie op een plaat die verder een prachtige verklanking van donkere melancholie ten beste geeft. Wat Een Meester.