Ook hier weer dat jakkerende tempo, een garage-feel en een briljante afsluiting waarin alle effecten op hun plek lijken te vallen. De tweede helft is dan weer kalmer, maar in tegenstelling tot het inkakkende Year Zero houdt Reznor hier de spannning wél vast door het kort te houden. Zo gaat de intiem opgenomen pianolijn van Lights In The Sky op tedere wijze door in het sferische Corona Radiata om dan in The Four Of Us Are Dying weer straf door te rocken. Geen overbodige franje, maar pure effectiviteit. Het maakt van The Slip het album dat Ghosts I-IV doet vergeten. PHILIPPUS ZANDSTRA