Het zou flauw zijn om The Sound Of Madness als een typisch Amerikaans product neer te zetten. Shinedown blijkt op dit derde album wel duidelijk een band met twee gezichten te zijn. Zo staat de helft van deze door Rob Cavallo (Green Day, My Chemical Romance) geproduceerde plaat vol met . . .

Zo’n nummer waarin de spierballen ouderwets rollen, de gitaren over elkaar heen duikelen en zanger Brenth Smith z’n strot helemaal opentrekt. Die man kan echt zingen! Het duurt maar liefst twee hele nummers, dan is het weer tijd voor ballads met teksten als ‘sometimes goodbye is a second change’. Grappig dat Smith eens heeft gezegd nooit een liefdesliedje te zullen schrijven. Als we hem aan die belofte houden, blijft er welgeteld één nummer – het eerder genoemde Devour – over. Als hij ons nou nog nieuwe inzichten zou geven, maar nee: hij laat haar nooit gaan, hij mist haar zo als hij niet bij haar is en zij is het mooiste wat hem ooit is overkomen. Muziek voor stoere mannen in oude auto’s op lange stoffige wegen. Stiekem toch typisch Amerikaans dus.