Het is een genietbare plaat geworden, waarop het solide niveau van de voorgangers wordt gehandhaafd zonder dat er spectaculaire nieuwe vergezichten geopend worden. De band heeft een rootsy geluid, waarin zowel country- als folkinvloeden doorklinken. De atmosfeer is vaak melancholiek, maar de jongens gaan er af en toe ook stevig tegenaan (Unless It’s Kicks, You Can’t Hold The Hand Of A Rock And Roll Man). De bizarre songtitels à la Love (Our Life Is Not A Movie Or Maybe, A Hand To Take Hold Of The Scene) zijn een voorbode van de even bizarre als intrigerende teksten. In Plus Ones heet het: ‘and no one wants a tune about the 100th luftballoon that was seen shooting from the window of your room, to be a spot against the sky’s colossal gloom and land, deflated, in some neighbour state that’s strewn with 99 others.’ Dergelijke verborgen juweeltjes, en een paar knappe melodielijnen, geven een op het eerste gehoor weinig hemelbestormende plaat de nodige meerwaarde. MATTHIJS LINNEMANN