Wel een goeie grap overigens, want dit viertal uit LA is de beste kloon van Tim Armstrong en co. Hun eerste EP verscheen op Rancid Records, dit debuutalbum is een van de betere releases op de Epitaph-dochter van Armstrong. Maar als de Hellcat-baas tijdens de geweldige titeltrack een couplet voor zijn rekening neemt, wint hij op karakter van Time Again-vocalist Daniel Dart. Het is tekenend voor de hele band, die nét niet de klasse heeft van het grote voorbeeld. De vele raakvlakken zijn wel meteen goed raak. De baslijnen hameren driftig door de punkriffs heen, de drums zijn even strak als de hanenkammen en de refreinen blijven net zo makkelijk hangen als een masturberende Michael Hutchence. Die refreinen knallen er vaak na een paar tellen direct in, hetgeen de songs nogal voorspelbaar maakt. Pluspunt is dat de kruising van straatpunk en wegwerpska niet op hun pad komt, tot aan het afsluitende Streetwalker, dat obligaat naar een anticlimax skankt. Dat soort Clash-kunstjes kunnen ze beter aan Rancid overlaten. Na het twaalfde nummer afzetten dus, dan rest een punkgave plaat. LUCKY ROTTERDAM