Dertig. Het is meer dan een leeftijd, het is een levensfase. De eerste haren worden grijs of vallen uit, de biologische klok tikt steeds luider, de eerste successen (baan, huis, relatie) zijn binnen en soms steekt die venijnige ‘is dit alles?’-vraag de kop op. Het is een leeftijd waar . . .

Ten tijde van hun debuut Funeral, uit 2004 alweer, was Arcade Fire een zevental jonge honden dat grote dromen had en de hele wereld aankon. Op dat album vierden ze het leven om de doden te gedenken, op derde album The Suburbs is Win (want ja, hij ís Arcade Fire) zich bewust van zijn eigen vergankelijkheid. Dat besef werd nog eens bevestigd doordat een oude vriend Win, uitgerekend in zijn laatste jaar als twintiger, een foto stuurde van zichzelf met zijn dochter bij het winkelcentrum waar de twee vroeger rondhingen. Dat zette een stroom aan overpeinzingen en terugblikken op zijn jeugd in de suburbs van Houston in gang die als een rode draad door The Suburbs loopt. Het is niet die ogenschijnlijk veilige, idyllische thuishaven (denk ook aan American Beauty en Lunar Park) waar hij naar terugverlangt, het is de onveranderlijkheid, ongecompliceerdheid, dromen, belevenissen en gedachten van toen die zo haaks staan op de snelle tijd van nu (Suburban War, Modern Man). De dagen dat je je nog mocht vervelen zonder je schuldig te hoeven voelen (Wasted Hours) of nog wist wat wachten was en smachtte naar een brief van je kalverliefde (We Used To Wait). Dat resulteert in een complex, nostalgisch album waarop invloeden van The Boss geregeld om de hoek komen kijken, maar dat de op Neon Bible aanwezige zwaarmoedigheid, dramatiek en ‘vroeger was alles beter’-teneur behendig ontwijkt. The Suburbs heeft een rijker, diverser en uitgebalanceerder (noem het vooral niet ‘volwassener’) geluid dan zijn voorgangers, maar ook minder afzwaaiers en uitschieters. Geheel in stijl is het ook een plaat die bedoeld is om in zijn geheel te beluisteren en daarom op iTunes ook alleen als album te krijgen is. Dat betekent met zestien nummers een flinke kluif, die met twee à drie nummers minder wél het magnum opus van Arcade Fire zou zijn geweest. Zonder dat er één echt slecht nummer op te vinden is, overigens. Het lijkt alsof Win, met een lichte paniek dat hij de beste jaren van zijn leven reeds achter zich heeft liggen, zichzelf wil overtreffen en zo zijn doel nét voorbij schiet. Misschien had hij toch een jaartje eerder het ouderlijk huis moeten verlaten. JASPER VAN VUGT