Maar al snel komt een zoet refreintje of slappe breakdown de boel verpesten. Niet dat er alleen maar slechte nummers op The Summoning staan. Glamour Of The Kill kan namelijk echt wel wat. World’s End bijvoorbeeld, waarin flink gas wordt gegeven, of Supremacy, waarin de voorliefde voor Bullet For My Valentine en Avenged Sevenfold nog maar eens om de hoek komt kijken. Alleen: het klinkt allemaal zo gemaakt, zo niet echt. The Summoning wil een mix zijn van metalcore, emo en poppunk, maar is vooral een plaat van een band zonder eigen ideeën. De vele powermetalsolo’s doen gedateerd aan, terwijl de poppy stukken en cleane zang meer dan eens op de lachspieren werken. Glamour Of The Kill is ongegeneerd bombastisch, de plaat is veel te gepolijst en de zang past totaal niet bij het gitaargeweld. Een plaat voor je alternatieve neefje.