Van de eerste acht op Beautiful Rat Sunset (1993) naar deze nieuwe worp loopt een rechte lijn: de indringende stem van Darnielle, bitter en vurig, zijn grappige, intelligente, zelden rijmende en veelal fictieve verhalende teksten, zijn akoestische gitaar en, naarmate de jaren verstrijken, steeds rijkere arrangementen en een beter, warmer en pastoraler geluid. Hij begon in zijn eentje in zijn slaapkamer en weet zich nu in de studio omringd door zijn vaste begeleider Peter Hughes (bas), Franklin Bruno (gitaar/piano), Erik Friedlander (cello), multi-instrumentalist/engineer Scott Solter en producer John Vanderslice – een combinatie die zeer vruchtbaar bleek op voorganger We Shall All Be Healed en ook nu weer kleur geeft aan de opmerkelijke observaties van de Amerikaan die in zijn liedjes de hele wereld over reist.  Ditmaal echter geen Going To-liedjes, wel een nieuwe in de Song For-cyclus: Song For Denis Brown, een man met een klaplong (‘it took all the coke in town, to bring down Denis Brown’). Naast observaties zijn er voor het eerst ook autobiografische elementen, aldus Darnielle zelf. Dance Music – hoe hij als kind vlucht in de muziek – gaat over de kleine Johnny. Zijn stiefvader moet hem veel verdriet hebben bezorgd. Het past binnen een breder kader: de albumtitel is afkomstig uit een negentiende-eeuws religieus liedje, The Tyrolese Evening Hymn. Darnielle haalde het uit Samuel Butlers semi-autobiografische novel The Way Of All Flesh, over een predikant die zijn zoon tot bloedens toe slaat omdat hij door zijn spraakgebrek de hymne niet goed kan zingen.  Ja, ‘t is een belezen jongen, onze Darnielle. Vol ideeën, meningen, verrassingen, mooie verhalen en ook opgekropte woede. Prijsnummer Dilaudid is niet meer dan een cello en zijn getergde, overslaande stem, smekend om een laatste kus. ‘If we live to see the other side of this, I will remember your kiss… so do it with your mouth open! And take your foot off the break, for Christ sake!!!’ Getergd. Gepassioneerd. The Mountain Goats.