Onverwacht, omdat gitarist en smaakmaker Phil Tilli de band begin 2014 verliet en het er even op leek dat daarmee de definitieve doodsteek was gegeven. Maar zanger Felix Maginn toonde karakter, rekruteerde Robin Berlijn als nieuwe gitarist en schreef genoeg liedjes om een nieuw album te vullen. The Time Has Come dus, om te luisteren of de Amsterdammers ook zonder Tilli’s karakteristieke spel overeind blijven. De dramatiek waarmee opener Dreams aanzwelt, klinkt in ieder geval meteen vertrouwd in de oren: dreiging, passie en het grote gebaar, zo horen we Moke graag. Jammer genoeg lossen de daaropvolgende negen liedjes de aangewakkerde verwachtingen niet helemaal in en voelen All That I Wanted en het titelnummer als gemiste kansen. Songs zonder een ontlading die nu al te nadrukkelijk in een makkelijke Depeche Modus blijven hangen. Misschien is het ook het gemis van Tilli. Niet dat Berlijn het verkeerd invult – integendeel, het is genieten van alle geluidjes en subtiel gespeelde lijntjes – maar hij drukt z’n stempel niet zo hard als zijn voorganger. Dat gezegd hebbende, heeft Moke 2.0 ook wel wat te bieden. Het donkere zeemanslied The Ballad Of A Lost Soul laveert fraai tussen Bowie en Cave, Stand My Ground is de positieve (Coldplay-)noot met hitgevoelige ohohoh’s en het eerste deel van Silence behoort tot de beste stukken die Maginn ooit schreef. Genoeg om een doorstart te rechtvaardigen, te weinig als je naar de aanwezige potentie kijkt.