Zij behoort dan ook tot de internationale regisseurs die elk de opdracht kregen een van de elf liedjes, waarvan een drietal instrumentaal, op kunstzinnige wijze te verfilmen. Aan refreinen en bruggen ontbreekt het ten enenmale, net zoals Staples ditmaal vaker declameert dan regulier zingt, waardoor deze van zichzelf al tempoloze cyclus des te verstilder uitpakt. Wel worden sommige nummers fraai opengebroken door een jazzy kopersectie onder leiding van tenorsaxofonist Julian Siegel, die overigens net als Tindersticks zelf oorspronkelijk uit Nottingham komt. Verreweg het meest in het oor springend is Hey Lucinda, een beklemmend duet in dialoogvorm met de inmiddels zes jaar geleden overleden Lhasa De Sela, wat weer doet vermoeden dat het kennelijk toch gaat om een speciaal project. Vandaar ook natuurlijk dat The Waiting Room zich niet laat beluisteren als standaard popmuziek, maar hoezo zou dat eigenlijk moeten?