Edoch: om te horen dat deze derde van Kasabian heel goed is (ja, waanzinnig zelfs) heeft eenieder slechts zijn eigen oren nodig. Kasabian heeft op een haast Kings Of Leon-achtige manier doorgekregen hoe je een nummer schrijft met een wagonlading hitpotentie (check vooral opener Underdog en Vlad The Impaler in dat opzicht), zonder daarbij bewust de ziel aan de radio-airplay-duivel te verkopen. Want deze plaat is gemeend, dat hoor je. De pulserende beats zijn gelaagder, Tom Meighan is gegroeid qua stem, de boel heeft een vaart van jewelste en drie weken water en brood voor degene die durft te zeggen dat hij snel genoeg krijgt van die heerlijk rauwe gitaarpartijen in onder meer Where Did All The Love Go en Thick As Thieves. En dan vergeet je al snel dat nietszeggende instrumentaaltje Swarfiga, als we dan al een minpuntje moeten noemen. Concluderend: het moet nu wel heel gek lopen wil de wereld, inclusief zijn stadions, nog niet klaar zijn voor Kasabian. JASPER VAN HARSKAMP