Twee jaar na dato opent opvolger The Whole Love met het ruim zeven minuten durende Art Of Almost, waarmee Wilco zijn reputatie als de Amerikaanse pendant van Radiohead weer alle eer aandoet, waarbij Tweedy in tegenstelling tot Thom Yorke nog altijd geen minachting voor het ambachtelijke liedje heeft ontwikkeld. Sterker zelfs, de afgelopen maanden gaf hij tijdens een aantal soloconcerten een royale voorproef van het nieuwe repertoire, dat samen met de vijf klassemuzikanten van divers pluimage inmiddels was opgenomen in het hoofdkwartier The Loft in Chicago. Na het overrompelende Art Of Almost, waarbij de luisteraar haast oren tekort komt om het allemaal goed te kunnen horen, volgt een tiental liedjes met een bijna ouderwetse lengte van drie tot vier minuten, die bedrieglijk makkelijk weg lijken te luisteren. Toch gebeuren er op instrumentaal gebied doorlopend de meest wonderlijke dingen, al begint dat pas bij herhaaldelijk draaien door te dringen, omdat er anders dan in de bijna ostentatieve opener absoluut niet op effect wordt gespeeld, wat eveneens geldt voor de tegen het omfloerst aanhangende eindmixage. Afsluiter One Sunday Morning (Song For Jane Smiley’s Boyfriend) klokt liefst twaalf minuten, terwijl het toch gaat om een repetitief folkliedje van tien kwatrijnen zonder refrein of brug, dat drijft op een ronduit briljant motiefje op akoestische gitaar. ‘I learned without knowing how much more I owe than I can give’, verzucht Tweedy tot slot van zijn zoveelste nummer over het menselijk tekort, want laat er geen misverstand over bestaan: ook op The Whole Love biedt Wilco méér dan louter fantastische muziek. GEERT HENDERICKX