ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
De met een steeds mooiere diepe kraak zingende Duffhues bevindt zich nog in de fase dat hij in zijn eentje zwarte parels opneemt en ons af een toe een brute murder ballad toevertrouwt. ‘I shot him once in the heart and twice in the head, opened up his chest to see he was dead / I put him in the fridge to keep the flesh good / The fridge is in the cellar, cause I’m no fool’. Het zijn de niets aan duidelijkheid te wensen overlatende eerste regels van het zevende album van deze singer-songwriter noir. Het relaas over de schoonmaak na de slacht, het tussendoor spelen met de kat, het in gereedheid brengen van de oven en het koken van het mensenvlees zal ik u besparen. Kannibalisme, moord, doodslag en huilende wolven, dat is het decor waar de korte donkere zwart-witfilms zich in het hoofd van Duffhues afspelen. Soms is het muzikale decor sober en horen we hem alleen op gitaar, met wat percussie, een paar keer dendert hij met luide gitaren als in de hoogtijdagen van de stonerrock als een stoomwals over u heen: Wolf Boogie. Moordplaat. WILLEM JONGENEELEN