Wait In The Car is de perfecte opener: een prachtig verstild liedje, zo delicaat dat je bijna bang bent om er doorheen te ademen. Black Mire is vervolgens een nummer waarop Lonely The Brave iets nieuws probeert. De echo’s op de vocalen van zanger David Jakes, de rafelige gitaarhooks, de droge drums, het ontbreken van een echt refrein en de constant dreigende sfeer. We zouden het bijna episch noemen. Nummers als What If You Fall In, het live al veel gespeelde Diamond Days en Dust & Bones voelen dan weer heerlijk vertrouwd aan: meeslepend, stuwend en tekstueel constant balancerend op de dunne grens van poëzie en kitsch. De teksten van Jakes zijn nog altijd donker, mysterieus en doorspekt met verwijzingen naar rivieren, meren, bergen en de zon. Zoals in het prachtige Tank Wave, dat de zanger schreef voor zijn dochter: ‘Took a seat by the river bell, last time I was giving hell / What the eye don’t see / First crop of the living dead, last stop on the triggers egde / Leave a light on for me’. Een ander hoogtepunt is single Radar, waar de andermaal beladen, bijna sprookjesachtige tekst (‘We’re in the belly of the beast’) in mooie onbalans is met het opbeurende ritme. Sowieso zijn de melodieën op deze tweede plaat rijker dan op het debuut. Lonely The Brave kiest minder voor de makkelijkste weg en heeft met Things Will Matter een album afgeleverd zonder slecht liedje. Een plaat gemaakt door een band die nieuwe territoria verkent, zonder te vergeten wat er zo speciaal is aan de sound van hun eerste plaat. En eerlijk is eerlijk: eigenlijk maakt het niet uit wat Jakes zingt. Met zijn stem zou zelfs een Muse-nummer nog diepzinnig klinken.