Haar artiestennaam is irritant, maar haar muziek is dat niet. Als Beabadoobee brak Beatrice Laus de laatste jaren stukje bij beetje door. De inmiddels 24-jarige zangeres uit de Filipijnen werd na meerdere coverkijkcijferhits op YouTube ontdekt door het label Dirty Hit, gelieerd aan The 1975. Ze mocht op tournee met Matty Healy en zijn vrienden en bracht veelbelovende EP’s uit, die uiteindelijk leidden tot een prachtige debuutplaat.

Op het in haar slaapkamers opgenomen Beatopia versmolt Laus genres zoals The 1975 dat ook zo knap doet. Verdere vergelijkingen met haar broederband gingen echter niet op, omdat Beabadoobee een eigen, mooie stem heeft en andersoortige liedjes schrijft dan Healy. Met opvolger This Is How Tomorrow Moves zal Laus zich verder onttrekken aan de schaduw van The 1975.

Ze nam de plaat op in de studio van en met sterproducer Rick Rubin. Het album is een veel consistenter geheel, omdat het simpelweg veertien redelijk recht-door-zee poprocksongs bevat, die de zangeres met een gitaar op schoot of vanachter de piano schreef. Natuurlijk zijn er wel wat tierelantijnen; het blijft immers een popplaat.

Zo hoor je in het fraaie Tie My Shoes wat jazzy klanken voorbijkomen en is het met uitwaaierende gitaarlijntjes versierde A Cruel Affair met de zomer in de bol geproduceerd. Ook mooi is Ever Seen, een smoor-ver-liefdesliedje vol interessante gitaargeluidjes. Maar in de basis tref je op This Is How Tomorrow Moves een singer-songwriter in haar natuurlijke habitat.

Je zou het wellicht niet verwachten, gezien de muzikale veelzijdigheid en glossy productie van haar debuut, maar die natuurlijke habitat is voldoende. Bij Beebadoobee kom je voor de pop, maar blijf je uiteindelijk voor die unieke, hoge fluisterstem en de pakkende songteksten.

Bestel de nieuwe OOR!