Slecht is het allemaal niet, zeker niet als er lichte reggaetendenzen doorklinken in nummers als One Drop en Lollipop Opera. Maar verder is het vooral formulewerk, een invuloefening van de mal van de laatste PiL-albums. Ambachtelijk is het sleutelwoord. En dat moet de Lydon van PiL-meesterwerk Metal Box en de Johnny Rotten van de Sex Pistols toch in de oren klinken als een krassend krijtje op een schoolbord. Maar aan de andere kant: zonder de voorkennis van Metal Box en zo is dit best een enthousiasmerend postpunkplaatje. En dat Lydon met PiL aan nieuw plaatwerk toe komt en met de Pistols (ook af en toe lucratief bijeen op het podium) niet, zegt toch iets over de artistieke houdbaarheid van dit concept. JACOB HAAGSMA