De laatste der Mohikanen, een titel die Silverstein zo langzamerhand wel verdiend heeft. In het begin van dit millennium struikelde je zowat over de emobands. Vaak waren ze net zo snel weer weg als dat ze gekomen waren. Of ze gingen gaandeweg hun bestaan andere muziek maken – denk aan Thrice . . .

Toch blijft Silverstein een interessante band. Omdat ze op een andere manier hun grenzen verleggen, met conceptalbums en vorig jaar nog met Short Songs (een plaat met nummers onder de 90 seconden), maar vooral omdat Silverstein een eigen sound heeft gevonden in een genre dat voornamelijk door copycats wordt bevolkt. Daar komt nog eens bij dat zanger Shane Told tekstueel ver voorbij het tienerleed is waar hij vroeger over zong. This Is How The Wind Shifts – wederom een conceptalbum, waarop twee nummers telkens samenhangen – mag dan niet heel verrassend zijn, Silverstein perfectioneert zijn eigen geluid en heeft met Stand Amid The Roar en Massachusetts bovendien z’n beste tracks ooit gemaakt. Niks meer aan doen.