Hoe kun je twee miljoen platen verkopen en toch anderhalf miljoen dollar in de min staan bij je platenmaatschappij? Dat vroeg Jared Leto zich ook af. En dus weigerde hij met zijn band 30 Seconds To Mars een nieuw album te maken. Gevolg? EMI diende een claim van dertig miljoen . . .

Je zou verwachten dat This Is War de ultieme afreageerplaat is geworden, maar de broertjes Leto en gitarist Tomo Milicevic hebben iets anders in petto. Een dramatische plaat, theatraal tot aan de laatste seconde. Daar zal producer Flood (U2, Depeche Mode) ook het nodige mee te maken hebben overigens. Zelfs Kanye West laat zich meeslepen door het grootse gebaar van 30STM, getuige zijn bijdrage op Hurricane. Net wanneer het te pathetisch dreigt te worden, zijn daar gelukkig nummers als Kings And Queens en Alibi, die de vaart erin houden. Helaas bedient de band zich te vaak van hetzelfde trucje: een trage – soms langdradige – opbouw en dan na vier minuten een dramatische climax. De teksten van Leto zijn hoogdravend, vaak wat gekunsteld en op een nogal oppervlakkige manier poëtisch. ‘Tell me would you kill, to prove you’re right’, huilt hij letterlijk in Hurricane. 30 Seconds To Mars profileert zich als meer dan een band. Het gebruik van symbolen, de bijna sekteachtige fanclub met Jared Leto als voorganger – wat blijft er eigenlijk van over als je door al die mystiek heen prikt? Eerlijk is eerlijk, This Is War is een plaat met een bedoeling, met sterke momenten, een geweldige productie en een dijk van een zanger. Emorock voor gevorderden.