Ty Segall hield zich een jaartje rustig, maar dan krijg je ook wat. Het vijftien songs tellende Three Bells duurt ruim een uur en is muzikaal ambitieus te noemen. De garagerocker – eigenlijk dekt dat de lading allang niet meer – uit San Francisco flirt al jaren met progressive rock en protopunk en -metal uit pakweg 1969, en dat doet hij nu een heel album lang.
Plaatopener The Bell begint als een akoestische folksong maar versnelt al snel, waarna er meerdere songsecties vol tempowisselingen, hinkstapritmes en miniatuur-gitaarriffjes volgen. In het rond een bezwerende gitaarmelodie opgetrokken Void voegt hij daar nog een stukje jazzrock aan toe, terwijl de onheilspellende sfeer en sound van de tragere tweede helft wel aan I Want You van The Beatles doet denken. Van het zompig groovende Eggman wordt halverwege de afspeelsnelheid vertraagd, waardoor de tekst nog wat luguberder wordt (‘You sit and rot, your mind with thoughts’).
Three Bells lijkt tekstueel een soort psychologisch zelfonderzoek en brengt het naargeestige Emotional Mugger uit 2018 in herinnering. Maar nu is er Mrs Denée Segall, die in het lekker spacerockende Move verlichting brengt – zij schreef aan meerdere song mee. Three Bells bevat relatief lange songs en voelt als iets teveel van het goede, maar is ook een indrukwekkend werkstuk waarop Segall zijn muzikale grenzen aan het verleggen is. Dat doen heel weinig collega’s die vijftien albums onderweg zijn hem na.
