ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Als dj brengt ze mensenmassa’s op de been met ‘moeilijke’ muziek. Techno met een lo-fi-randje. Elektronica die niet te abstract is. Electro met een enorme drive. Als producer pakt ze het beste van drie werelden en voegt met haar stem nog een vierde dimensie toe: pop. Verknipte vocalen en herkenbare songstructuren maakten haar tweede cd Berlinette (2003) een van de beste dancealbums van de laatste jaren. Opvolger Thrills (net als de eerste twee gemaakt met hulp van Smash TV’s Holger Zielske) lijkt een stap terug. Het is meer techno dan technopop. Er staan geen liedjes op. Ellen zingt minder vaak en haar zang klinkt gewoner, minder bewerkt op de computer.
Toch is Thrills een sterke, gevarieerde plaat. Melodieuze keyboardmotieven en krautrocksferen (Ghost Train) houden het breed. Opmerkelijk is het rafelige geluid: gruizige synths, rauwe bassen, veel minder digitaal dan voorheen. De analoge Roland 808 en ARP 2600 zijn haar nieuwe favoriete speeltjes, verklaart ze in een begeleidend schrijven. Ze kleuren Thrills licht apocalyptisch, doemerig. Maar niet per se eighties. Ellen Allien is van nu. Stoer, eigengereid, een katalysator. Luister naar Washing Machine en zie een loods op een verlaten fabrieksterrein die langzaam volstroomt met illegale ravers. KOEN POOLMAN