Good is gegroeid in zijn rol als frontman, de chaotische riffs zijn terug en het lijkt alsof de Amerikanen alle frustratie van de laatste jaren er in één keer uitpersen. Drummer Derek Bloom excelleert als nooit te voren, de screams zijn terug en zorgen er mede voor dat het geweldige Going Lohan – met voor het genre loodzware riffs – met gemak tot de betere posthardcorenummers van de laatste jaren behoort. Op momenten doet FFTL denken aan de vroege Taking Back Sunday en, door de gelijkenis in stem, New Found Glory, nog geen drie minuten later is het alsof At The Drive-In heel erg boos is geworden. Maar het meest opvallend zijn de metalcorepassages, die de sound een rauwheid meegeven die we na de vorige plaat niet meer hadden verwacht. Geweldige plaat.