Niet dat ik veel van dat prijzencircus begrijp, maar Saint Cloud van Waxahatchee uit 2020 leek me nou echt zo’n album dat weleens een Grammy zou kunnen winnen. Het bleef bij veel top 10-noteringen in Amerikaanse jaarlijsten, de sprong naar het grote publiek moet Katie Crutchfield blijkbaar nog maken. De kans is best groot dat haar dat met Tigers Blood gaat lukken.
Nog even voor de nieuwkomers: Crutchfield debuteerde twaalf jaar geleden met rafelig klinkende indiefolk en ontwikkelde zich via indierock richting alt.country en Americana. Én tot een singer-songwriter van formaat. Ze maakte Tigers Blood wederom met producer Brad Cook (Bon Iver, Big Red Machine), diens broer Phil speelt veel toetsen en banjo. Spencer Tweedy drumt en aanstormend talent MJ Lendermann – ook gitarist in Wednesday – is prominent te horen als zanger en gitarist. Zoals in de fraaie countryballad Right Back To It, waarin Crutchfield zich verwondert over de dynamiek van een langetermijnrelatie (die ze heeft met Kevin Morby). Ook in Burns Out At Midnight lijkt huiselijk geluk haar nerveus te maken: ‘I wasn’t prepared to receive.’
Op Saint Cloud schreef ze haar verslavingen van zich af, deze keer neemt Crutchfield haar grilligheden nuchter onder de loep. Dat doet ze in veelal melancholieke en meeslepende alt.country-songs die toch altijd iets desolaats hebben door haar getergde manier van zingen. Het levert prachtsongs als Evil Spawn, Ice Cold en bovengenoemde titels op, die lekker gruizig zijn ingespeeld door de prima gelegenheidsband. In het akoestische 365 kijkt ze het verslavingsspook een jaar na dato nog eens recht in de ogen: ‘I carry you in my arms, anyways.’ Saint Cloud voelde wat intenser, Tigers Blood is muzikaal rijker en zit meer doordacht in elkaar. De plaat bevestigt andermaal dat Katie Crutchfield een van de beste singer-songwriters van haar generatie is. Ik zou bijna mijn Grammy-voorspelling nog eens herhalen.
Neem nu een abonnement op OOR en ontvang Tigers Blood van Waxahatchee gratis op vinyl. Kijk hier voor het aanbod.
