Schijn bedriegt. Vanaf Familj, de tweede track, is het weer Zweedstalige, psychedelische progressieve rock met folkinvloeden wat de klok slaat. Hoogstens groovet het wat meer door een jambenadering of komt de liefde voor Hendrix wat meer naar voren (Mon Amour). Waarom zou je ook radicaal van koers wijzigen als je derde plaat internationaal werd opgepikt en je zelfs in de VS in talkshows op mocht draven, terwijl niemand buiten Zweden ook maar een woord verstond van wat je zong? Tio Bitar (tien delen) doet precies wat de naam aangeeft en gaat verder waar Ta Det Lugnt ophield. Neem het Gustav Ejstes (hij is Dungen) niet kwalijk. Het is ook weleens leuk om te spelen voor meer dan drie Zweden en een eland. Of dit album net zo’n succes wordt als Ta Det Lugnt durf ik te betwijfelen. Daarvoor is de nieuwigheid, voor zover je daarvan kunt spreken bij deze muziek, er nu wel vanaf. Fans van die plaat kunnen deze cd echter gerust aanschaffen. JASPER VAN VUGT