Franz Ferdinand laat de artwave gedeeltelijk achter zich en stoeit volop met dub en, jawel, seventiesdisco. Het korte en doeltreffende Twilight Omens en Live Alone zijn flink in de Giorgio Moroder-synths gezet. In de geheide hit Ulysses en Turn It On horen we ook David Bowie en Brian Eno in Berlijn terug. Lucid Dream is een fantastische, acht minuten durende Madchester-trip, die helaas eindigt in een anticlimax. Punkfunken kunnen ze ook nog steeds (What She Came For, wel erg LCD Soundsystem trouwens) en de veelbesproken Afrikaanse invloeden blijven beperkt tot een knipoog naar Vampire Weekend in Send Him Away. Minder interessante songs als Turn It On en Can’t Stop Feeling blijven nog net overeind door de muzikale aankleding ervan. Muzikale spielerei, daar puilt Tonight van uit. In sluitstuk Katherine Kiss Me laat Alex Kapranos horen dat hij ook genoeg heeft aan een akoestische gitaar en een meisje om over te zingen. Want daar gaat Tonight over: meisjes, femme fatales, droomvrouwen en bitches, over scoren en blauwtjes lopen. Tonight is een rijke en gelaagde partyplaat die niet snel verveelt. Andermaal wereldheerschappij? Ik betwijfel het. Feit is dat Franz Ferdinand met Tonight het eigen muzikale universum heeft verbreed en verrijkt met een boeiende popplaat, die bovendien de deur naar de toekomst wijd open zet. Ik ben er nu al benieuwd naar. JOHN DENEKAMP