De Britse elektronisch producer laat zijn beats op zijn vierde album traag sjokken als dodelijk vermoeide Friese paarden door mul zand en is ook voor de rest niet al te scheutig met instrumentatie. Soberheid troef op de opvolger van Faith In Strangers (2014), dat destijds in veel jaarlijstjes van fijnproevers belandde. Terwijl Stott bepaald geen hapklare dansmuziek maakt. Zijn voorliefde voor loeizware, enigszins overstuurde baslijnen is onveranderd, zo illustreert een nummer als New Romantic. Nieuw zijn de kristalheldere Oneohtrix Point Never-achtige melodielijnen waarmee hij zijn nummers doorspekt. Ook zet Stott engelachtige zang in voor melodie, waarbij 4AD-acts als Dead Can Dance en This Mortal Coil blijkbaar als inspiratie dienden. Op Forgotten springen die stemmen over abrupt remmende en gas gevende kickdrums en hoor je Andy Stott op zijn best. Toch pakt Too Many Voices als album net iets minder coherent en magisch uit dan zijn voorgangers. Wellicht heeft Stott in zijn hang naar de ultieme soberheid net teveel mooie dingen weggesnoeid.